"a", nola "the": ez generorik, ez numerorik

Galdetzen du Erramun Gerrikagoitiak an aurreko sarrera:

Gustatzen zait "A sorrera" hori. Baina nola litzateque plurala, esaterako "Las farmacias de Bermeo"?

Nola zioskun Euskaltzaindiak an bere "Testu antolatzaileak. Erabilera estrategikoa" (2008) gogoangarria, testu-antolatzaileen funtzio nagusiak dirá artikulatú eta iragarrí. Eta ezin nengoke adosago, bereziki respektu baliabide antolatzaile prepositiboak, horixe egiten baitute nagusiki: artikulatú afin evitatu velcro-efektu nahasgarriak, eta iragarrí afin efizienteki estrukturatu dezagun gure diskursoa, irabaziz potentzia eta eraginkortasuna. Finean, eta ikuspuntu batetik, bi funtzio horiek ez dira baizik bat eta bera: diskursoak askoz hobeto korritu dezan, erraztuz zer-eta komunikazioa.

Horrela ki batek edo an batek artikulatu eta iragarri egiten duté zentzu datibo-adlatibo-finala edo inesiboa e euren ondorengo osagarriak, ahalbidetuz diskurso koherenteagoa, hala sintaktikoki nola interpretatiboki. Eta gauza da ze funtzio horiek betetzeko, ez dute behar ez generorik ezta numerorik ere (ki etxea, ki etxeak; an etxea, an etxeak). Berdin ere nola buruz edo arten. Eta berdin ere nola a artikulua ere: a etxea, a etxeak.

Halaxe da inglesez ere, non, abiatuz tik 3. graduko erakusle singular that, sortuko baitzen artikulu definitu orokor the, zein balia daiteke hala singularrean nola pluralean: the house, the houses.

Gainera, euskararen kasuan daukagú ergatiboa, zeinen singularra bat dator kin absolutibo plurala, "ak" (ikus Josu Lavinen komentarioa an aurreko sarrera), areago justifikatuz goragoko erabilera, "a", zein ezin den nahastu kin erabilera ergatibo bat.

Azkenik esan ze, printzipioz, a artikulatzaile-iragarlea soilik erabiliko litzake noiz konsideratu beharrezkoa (dá beste aukera bat), akaso askoz modu bakanagoan eze inglesez edo gaztelaniaz. [⇶]