Tostoiak bigundu dituzte

Urtero gustora egiten doten lan baten truke, sari gozoa jasotzen dot (eskerrik asko, Mari Carmen!): Larrañaga gozotegian xigortutako kafe poltsa bat eta tostoi poltsa bat, baita ere Larrañaganekoa (kafea eta gozoak, ez nau bat ere ezagutzen!). Egia esan, horri esker jaten ditut tostoiak, ze urtean zehar ez daukat erosteko bat ere ohiturarik, nahiz eta gustora jaten ditudan.

Aurten plastikoa eta paper zuria zabaldu, usaindu, bat atera, eta, sorpresa! Tostoiak bigundu egin dituzte!

Inoiz tostoirik probatu badozue, daukaten ezaugarririk nabarmenena da oso gogorrak direla. Jateko haginka fuerte egin behar da, edo bestela esnetan-edo busti, eta hala ere, kosta egiten da jatea. Ostera, atzo jan genituenak, itxuraz lehengoen berdinak, askoz bigunagoak ziren, gaileta normal baten gogortasuna zuten. Gustoa ere ez zen zeharo lehengoa, edo hori iruditu zitzaigun, testura bigunagoa izanda, gustoak ere xuabeago ematen zuen.

Tostoiak ere aldatu dira, beraz. Askotan komentatuta geneukan Bergaran lagun artean, tostoia piska bat aintzinako gauza moduko bat zela, pasta gogorregia gaur egungo aho finentzako, oraingo turismoak eta barne kontsumoak beste gauza bat eskatzen zutela. Eta begira, itxura denez egokitu dute aro berrietara. Bigundu egin dute gaur eguneko zaporeengandik gertuago egoteko.

Tostoia eguneratu eta egokitu badute, ezer gutxi geratzen da Bergaran ezin ikutzekoa!