Blogia
joxelanda

 URTAROEN ATARRAMENDUA

 

Aurreko idazkian txantxangorriarekin hizketan egon nitzenekoa jarri nuen eta han sumatzen zen txorientzako neguak ematen duen tristura eta larritasuna. Baina bizidun guztiak jasan beharrekoa da hori.

Urtaroetan apartekoa da neguaren petralkeria eta berezitasun hori. Hain zuzen lau urtaroetatik hiru uda hitzarekin hasten dira: Udaberria, udara eta udazkena. Beraz, negua dugu urtaroetan berezitasun gehiena duena. Naturak erabateko geldialdia egiten du zuhaitzak eta sastrakak biluzik geratuz. Eta biluzten ez direnak ere hostoen aldaketa berdin egiten dute negu garaian.

Animaliak eta xomorroak ere ezkutatu egiten dira, hiltzen ez direnak behintzat. Munduaren mugimenduak eragiten duen efektua izaten da hau. Izan ere eguzkia dugu hemen ezinbesteko bonbila eta berogarria. Bizia mantentzeko ezinbestekoa. Baina mundu honek bi bira edo mugimendu mota darabiltza etengabe eta txintxo betetzen du gainera eginkizun hori. Bat bere buruari buelta bat egunean eta bestea urtean buelta bat eguzkiari. Baina bira horiek ez dira zeharo biribilak eta pare-parekoak. Beti berdin eta txintxo bai. Milioika urteetan zentimetro edo minutu bat ere aldatu gabe.

Eguzkiari ematen dion buelta luzexka antzekoa da eta bere buruari ematen diona berriz albaka antzekoa. Horrek ez du esan nahi baldar eta noraezean dabiltzanik baizik eta unibertsoaren antolaketan horrelaxe geratu zitzaizkiela beren mugimenduak. Dena dela lurra edo mundua deitzen diogun baloitxo honi atmosfera deitzen diogun geruzatxoa jarri zitzaion eta horri esker bizia mantentzen da lurrazal honetan.

Mota askotako bizidunak eta horien artean gizakiak gaude. Espezie bakoitzak bere dinamika dauka baina guztiak jaio edo sortu egiten dira eta hil edo bukatu. Bizi iraupena  oso ezberdina baina biziaren transmisioa harra eta emearen jokoan datza ia beti. Horrelaxe mantentzen da natura edo naturaleza deitzen diogun munduaren azaleran daukagun bizi toki hau.

Hainbeste espezieren artean gizakiak gaude berton. Intelijentzia dugun bakarrak baina ez gara oso txintxoak. Ez natura zaintzen eta ezta geu elkarren artean konpontzen ere. Gizartearen atarramendua ikusita gezurra dirudi izaki intelijenteak garela. Zazpi mila milioi ba omen gara jadanik gizakiok munduan eta auskalo noiztikako espeziea garen. Hemen eta oraindik ez dugu ikasi geure artean ongi konpontzen. Adibidez tigreak eta lehoiak ongi konpontzen dira beren baitan nahiz eta beste animaliei eraso. Baina gizakiok premisa hori ez dugu ongi betetzen. Matxismoa deitzen zaion gizonkeria hori ere asko nabarmentzen da gizarte honetan. Hurrengo batean horretaz idaztea nahiko nuke artikulutxo bat. Ea zer ateratzen zaidan. Oraingoan hemen bukatuko dut eta agur guztioi. Ongi bizi.

 

0 comentarios